Artykuły medyczne
Tytuł: Postępowanie z chorymi na łuszczycę: ocena postaw i zachowań lekarzy oddziałów dermatologicznych w codziennej praktyce lekarskiej
- Autor:
- Adam Reich, Jacek Szepietowski
- Typ:
- Prace oryginalne
- Język:
- PL
- Czasopismo:
- Dermatologia Kliniczna
- Rok:
- 2011
- Tom:
- 13
- Numer:
- 2
- Strona początkowa:
- 57
- Strona końcowa:
- 68
- ISSN:
- 1730-7201
- Słowa kluczowe:
- łuszczyca, wytyczne, ciężkość choroby, standard opieki zdrowotnej
Czytaj Wprowadzenie: Łuszczyca nie tylko wiąże się z obecnością zmian skórnych czy stawowych, ale także ze
zwiększonym ryzykiem rozwoju cukrzycy, chorób układu krążenia, czy otyłości. Skuteczniejsze i bezpieczniejsze
metody systemowej terapii łuszczycy pozwalają na istotną poprawę wyników leczenia,
a być może przyczynią się do zmniejszenia ryzyka wystąpienia chorób współistniejących z łuszczycą.
Dostępność nowych metod terapeutycznych stwarza jednak potrzebę stosowania ujednoliconych kryteriów
uprawniających do rozpoczęcia leczenia systemowego łuszczycy u danego chorego oraz zdefiniowania
podstawowych celów terapii przeciwłuszczycowej.
Cel pracy: Zbadanie postaw i zachowań polskich lekarzy dermatologów w trakcie codziennej opieki nad
chorymi na łuszczycę.
Materiał i metody: Do badania włączono grupę 99 lekarzy oddziałów dermatologicznych w Polsce
(61 specjalistów i 38 rezydentów), którzy zostali poproszeni o wypełnienie autorskiego kwestionariusza
dotyczącego sposobu postępowania z chorymi na łuszczycę.
Wyniki: Zdecydowana większość ankietowanych (79,8%) deklarowała, że oceny ciężkości łuszczycy dokonuje
podczas każdej wizyty pacjenta. Nasilenie łuszczycy najczęściej oceniane było w oparciu o skalę
PASI (83,8%) lub na podstawie własnej samooceny ciężkości choroby (54,5%). Stosunkowo rzadko oceniano
subiektywny wpływ choroby na pacjenta (21,2%). Najczęściej (42,4%) lekarze modyfikowali stosowaną
terapię przy braku jej skuteczności już po 4-6 tygodniach, rzadziej (24,2% ankietowanych) po 8-12
tygodniach. Spośród klasycznych metod terapii ogólnoustrojowej łuszczycy najczęściej stosowane były
metotreksat (96,0%), cyklosporyna A (89,9%) oraz PUVA (87,9%), natomiast wśród leków biologicznych
etanercept (62,6%), infliksymab (46,5%) oraz adalimumab (35,4%), przy czym pacjenci kwalifikowani do
leczenia biologicznego byli poddawani zdecydowanie dokładniejszej ocenie laboratoryjnej, niż w przypadku
rozpoczynania klasycznego leczenia ogólnego. W opinii ankietowanych dermatologów najbardziej
obniżającym jakość życia aspektem łuszczycy były obecność zmian skórnych w widocznych miejscach
na skórze (58,6%), ból (40,4%), przewlekłość i nawrotowość schorzenia (31,3%), konieczność stosowania
długotrwałego leczenia (28,3%), świąd (25,3%) i brak akceptacji ze strony rodziny lub przyjaciół
(24,2%).
Wnioski: Przeprowadzone badanie ankietowe ujawniło, że w Polsce nie istnieje wystandaryzowany
algo rytm postępowania diagnostycznego i terapeutycznego z chorymi na łuszczycę. W przyszłości należy
promować wdrażanie zaleceń diagnostycznych i terapeutycznych opartych na rzetelnych podstawach
naukowych, co powinno przyczynić się do poprawy standardów opieki medycznej i zadowolenia
wśród chorych na łuszczycę.