+48 71/ 792 80 77 sekretariat@cornetis.pl
Oferta dla wydawnictw - SYSTEM CORPRESSWprowadzenie: Łuszczyca nie tylko wiąże się z obecnością zmian skórnych czy stawowych, ale także ze zwiększonym ryzykiem rozwoju cukrzycy, chorób układu krążenia, czy otyłości. Skuteczniejsze i bezpieczniejsze metody systemowej terapii łuszczycy pozwalają na istotną poprawę wyników leczenia, a być może przyczynią się do zmniejszenia ryzyka wystąpienia chorób współistniejących z łuszczycą. Dostępność nowych metod terapeutycznych stwarza jednak potrzebę stosowania ujednoliconych kryteriów uprawniających do rozpoczęcia leczenia systemowego łuszczycy u danego chorego oraz zdefiniowania podstawowych celów terapii przeciwłuszczycowej. Cel pracy: Zbadanie postaw i zachowań polskich lekarzy dermatologów w trakcie codziennej opieki nad chorymi na łuszczycę. Materiał i metody: Do badania włączono grupę 99 lekarzy oddziałów dermatologicznych w Polsce (61 specjalistów i 38 rezydentów), którzy zostali poproszeni o wypełnienie autorskiego kwestionariusza dotyczącego sposobu postępowania z chorymi na łuszczycę. Wyniki: Zdecydowana większość ankietowanych (79,8%) deklarowała, że oceny ciężkości łuszczycy dokonuje podczas każdej wizyty pacjenta. Nasilenie łuszczycy najczęściej oceniane było w oparciu o skalę PASI (83,8%) lub na podstawie własnej samooceny ciężkości choroby (54,5%). Stosunkowo rzadko oceniano subiektywny wpływ choroby na pacjenta (21,2%). Najczęściej (42,4%) lekarze modyfikowali stosowaną terapię przy braku jej skuteczności już po 4-6 tygodniach, rzadziej (24,2% ankietowanych) po 8-12 tygodniach. Spośród klasycznych metod terapii ogólnoustrojowej łuszczycy najczęściej stosowane były metotreksat (96,0%), cyklosporyna A (89,9%) oraz PUVA (87,9%), natomiast wśród leków biologicznych etanercept (62,6%), infliksymab (46,5%) oraz adalimumab (35,4%), przy czym pacjenci kwalifikowani do leczenia biologicznego byli poddawani zdecydowanie dokładniejszej ocenie laboratoryjnej, niż w przypadku rozpoczynania klasycznego leczenia ogólnego. W opinii ankietowanych dermatologów najbardziej obniżającym jakość życia aspektem łuszczycy były obecność zmian skórnych w widocznych miejscach na skórze (58,6%), ból (40,4%), przewlekłość i nawrotowość schorzenia (31,3%), konieczność stosowania długotrwałego leczenia (28,3%), świąd (25,3%) i brak akceptacji ze strony rodziny lub przyjaciół (24,2%). Wnioski: Przeprowadzone badanie ankietowe ujawniło, że w Polsce nie istnieje wystandaryzowany algo rytm postępowania diagnostycznego i terapeutycznego z chorymi na łuszczycę. W przyszłości należy promować wdrażanie zaleceń diagnostycznych i terapeutycznych opartych na rzetelnych podstawach naukowych, co powinno przyczynić się do poprawy standardów opieki medycznej i zadowolenia wśród chorych na łuszczycę.